Uzakta Bir Başına Bir Anne...

Geçtiği yollar yabancı gibi hüzün aşılıyordu yüreğine... Anlamsızca yerdeki küçük çakıl taşlarına bakarak yürüyordu. İçinden çıktığı savaşın izlerini yüzünde hissediyordu, her dakikası bir çizgi olmuştu... Gözleri eskisi kadar içten bakmıyor gibiydi, hiç pırıl pırıl olmamışlarcasına buğuluydular...

 Yol boyunca uzayan kır çiçekleri yaz sıcağıyla sararıp, kuru ot dallarına dönüşmüş, yolun tozuyla renkleri iyiden iyiye solmuştu... Bu kuru otlar gibiydi sanki yüreği... Birisi eline alıp ovalasa binlerce parçaya bölünüp rüzgarda savrulup gidebilirdi... O nereye gittiği belli olmayan kuru yapraklar, kuru otlar gibi sonsuzluğa savrulmak, yitip gitmek acıları unutturur muydu? Ya şimdi yabancı olmuş o gülüşün sıcaklığını yeniden içinde hissetirebilir miydi? Kestiremiyordu hiçbir şeyi... Düşünmek için bile acısını unutmak istiyordu, unutamayınca düşünemiyordu... Bunlardan kurtulmak adına geldiği bu küçük köy, ruhunu tam anlamıyla saramamıştı henüz... Yeşil ağaçlar, kuytu köşelere sinmiş mis kokulu çiçekler, rüzgarın esintisine kokusunu bırakmış olsalarda duymuyordu, hissetmiyordu... Bir yangın yerinin sıcaklığı vardı içinde kavurucu... Derinlerde kalmış bir su damlası ortaya çıksa söndürecek gibiydi ama çıkmıyordu, o damla da kurumuştu biryerlerde buhar olup uçmuştu... Yaz yağmurlarının kuru toprağa düşmesi gibi bir serinlik hissetmeyi bekledi olmuyordu sadece yüreğindeki yangını biliyordu...

Neden sonra büyük şehirde yalnız bırakıp kaderine terk ettiği yaşlı annesi aklına düştü. Ne yapar, ne eder aylarca ne düşünmüş ne de sormuştu bir kere olsun. İçini kavuran ateşin nedenini bulmuştu en sonunda... Aşk acısı, parasızlık, moralsizlik, sıkıntı hepsi gelir geçerdi ama sayılı günleri kalmış annesini kaybetme ihtimalinin sarsıntısı hepsinden büyük olurdu. Geç kalma telaşıyla toparlandı, içindeki derin endişenin ağırlığı ile gözlerinden kalbine inen yaşların yüreğindeki ateşi aldığını, bir nebze huzur bulduğunu duyumsadı. Annesini düşünmek bile pek çok derdine derman olmuştu...