Savaşın, işgalin, acımasızlığın ve belirsizliğin olduğu topraklarda acıların boyutu da belirsizleşiyor bugünlerde. Dışarıda çocuk seslerinin yerini bombalar, anaların feryatları ve tüm yaşanılanlara isyanın sesi alıyor. Bırakın bir ağacın büyümesini görebilmeyi, bir saksıya dikilen fidenin bir çiçek olmasını göremeyen insanların gölgesi sarıyor çaresiz toprakları... Bu utanç hepimize yetmeliyken hiçbir şey yapmıyor, yeni utançlara zemin hazırlıyor ve başkasının acılarından ders almıyoruz...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder