Eskiden, üstümüzde uçan cıvıl cıvıl kuşlar, bahçemizde yemyeşil ağaçlarımız, rengarenk çiçeklerimiz vardı anne, hatırlar mısın? Kardeşlerim sonra, onların büyümesini beklerdim, hep birlikte tozlu yolda koşup oynamak için. Senin mis kokulu ekmeklerini pişirirken, bahçemizden topladığım domatesleri o ekmeğe katık yapmak için nasıl da heyecanlanırdım, karnım bir misli daha acıkırdı. Gün gelip büyüyüp buralardan gitmem gerektiğinde, sizlerden ayrı kalacağımı düşündükçe büyük çınarın altına gider usul usul ağlardım, nasıl kopacağım sizden diye... Birgün üstümüzde bombalar patladı anne, seni, kardeşlerimi, evimizi, bahçemizi, ağaçlarımızı, umutlarımızı, üstümüzde uçan kuşları, çiçeklerimizi alıp götürdü ansızın. Ne kardeşlerimin büyümesini görebildim ne de seninle doyasıya yaşayabildim. Eskiden kalbim sevgi doluydu anne, umut doluydu. Şimdi kalbimi sizleri yitirdiğim yerde bırakıp gidiyorum, hem de büyümeden!..
Saadet Demir Yalçın / 10 Ağustos 2015
Saadet Demir Yalçın / 10 Ağustos 2015
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder